Autor: Piotr Kieżun

Bardzo dziękuję za komentarz. Jednak wnoszę też sprzeciw wobec sprzeciwu. Jeśli napisałem, że „literatura nic nie jest nam dłużna”, to nie miałem na myśli, że ma ona być poza dobrem i złem, czy że nie powinna poruszać kwestii moralnych. Chodzi raczej o to, o czym pisał Jarosław Marek Rymkiewicz w liście odczytanym podczas uroczystości przyznania nagrody Nike w 2003 (tak, to jego słowa): „Literatura nikomu i niczemu nie służy, służyć nie powinna i służyć nie może – ani państwu, ani społeczeństwu, ani politykom, ani gazetom, ani żadnej władzy. Nic ją nie obchodzi – co sądzi o niej społeczeństwo, co sądzi państwo, co sądzi telewizja, co sądzą politycy i partie. Literatura niczego też nie potrzebuje – ani zaszczytów, ani pieniędzy, ani łapówek, ani orderów, ani faworów władzy. Literatura nie jest żebrakiem – o nic nie prosi i nie czeka na wsparcie. Potrzebuje tylko czytelników – istnieje dlatego, że oni istnieją”. W świetle tych słów nie ma mowy o zrównywaniu produkcyjniaka z Bułhakowem lub Mandelsztamem. Wręcz przeciwnie: przy takim potraktowaniu roli literatury, widać jeszcze wyraźniej różnicę.